Ένα ακόμη τραπέζι τής Αγνής Στρουμπούλη: Κυριακή 17 Φεβρουαρίου »»
…το ύστατο μυστικό του παραμυθιού είναι να σε διδάξει
να περάσεις το λαβύρινθο της ζωής κατά τέτοιο τρόπο,
ώστε να διαφανούν οι πνευματικές της αξίες.J. Cambel
Στις Αφηγήσεις, όπως μου έλεγε ένας Αφρικανός αφηγητής, υπάρχει πάντα μια εστία: το φως του φεγγαριού, η φωτιά, ένας βάτος… κι οι άνθρωποι κάθονται γύρω γύρω.
Αναζητώ πάντα τη θέση του Παραμυθιού της προφορικής Παράδοσης στη ζωή μου.
Καταλαβαίνω μονάχα τα πράγματα που μπορώ να σχετιστώ μαζί τους και μάλιστα με το σώμα μου, με τις αισθήσεις, με τη διαίσθηση και αργότερα συνειδητοποιώ το νόημα — αν χρειάζεται να το συνειδητοποιήσω.
Εστία, λοιπόν, το τραπέζι· να ελευθερώσει όλους τους συνειρμούς .
Το μεγάλο τραπέζι με τους ανθρώπους γύρω τρυπάει τη μνήμη – την προσωπική και τη συμβολική. Αρχίζει κάτι να γίνεται.
Δεν στέκω απέναντι — οθόνη.
Γυρνάμε στον κύκλο. Εκεί το σώμα διατίθεται με άλλο τρόπο: η ευθεία είναι μπροστά μας να κουβαλάει κάθε εικόνα και μεις να την κόβουμε σαν ψωμάκι, ανάλογα με την πείνα μας και να την τρώμε!
Ο κύκλος λειτουργεί σαν όριο, όλα συμβαίνουν ανάμεσά μας· γίνεται κυματοθραύστης, αντέχουμε γιατί είμαστε δίπλα δίπλα. Το σημαντικό είναι αυτό που συμβαίνει στο κέντρο — το Παραμύθι, που το ακουμπώ στο τραπέζι και γίνεται τροφή να τη λάβουμε.
Μόνο μέσα σ’ αυτή τη ζωτική σχέση, νομίζω πως μπορεί να μας δώσει τους χυμούς του· κάτι σαν αθάνατο νερό.
Κερνώ κι ένα ποτήρι κρασί. Έχουμε το Σώμα, ας λάβουμε και το αίμα.
Παραμύθια
Το καρφί του Ναστραδίν Χότζα
Η Ψαροκεφάλη (Ζάκυνθος)
Ο καϋμός (Σκιάθος)
Η πλεξιδίτσα της ραφτοπούλας (Μεσσηνία)
Το χρυσό κουτί (Νάξος)
Το πετειναράκι (Χίος)
Ο πάππος και η μπάμπω (Μακεδονία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου