13.2.13

Γύρω από ένα τραπέζι με την Αγνή Στρουμπούλη

Ένα ακόμη τραπέζι τής Αγνής Στρουμπούλη: Κυριακή 17 Φεβρουαρίου »»

το ύστατο μυστικό του παραμυθιού είναι να σε διδάξει
να περάσεις το λαβύρινθο της ζωής κατά τέτοιο τρόπο,
ώστε να διαφανούν οι πνευματικές της αξίες.

J. Cambel

Στις Αφηγήσεις, όπως μου έλεγε ένας Αφρικανός αφηγητής, υπάρχει πάντα μια εστία: το φως του φεγγαριού, η φωτιά, ένας βάτος… κι οι άνθρωποι κάθονται γύρω γύρω.
Αναζητώ πάντα τη θέση του Παραμυθιού της προφορικής Παράδοσης στη ζωή μου.
Καταλαβαίνω μονάχα τα πράγματα που μπορώ να σχετιστώ μαζί τους και μάλιστα με το σώμα μου, με τις αισθήσεις, με τη διαίσθηση και αργότερα συνειδητοποιώ το νόημα — αν χρειάζεται να το συνειδητοποιήσω.
Εστία, λοιπόν, το τραπέζι· να ελευθερώσει όλους τους συνειρμούς .
Το μεγάλο τραπέζι με τους ανθρώπους γύρω τρυπάει τη μνήμη – την προσωπική και τη συμβολική. Αρχίζει κάτι να γίνεται.
Δεν στέκω απέναντι — οθόνη.
Γυρνάμε στον κύκλο. Εκεί το σώμα διατίθεται με άλλο τρόπο: η ευθεία είναι μπροστά μας να κουβαλάει κάθε εικόνα και μεις να την κόβουμε σαν ψωμάκι, ανάλογα με την πείνα μας και να την τρώμε!
Ο κύκλος λειτουργεί σαν όριο, όλα συμβαίνουν ανάμεσά μας· γίνεται κυματοθραύστης, αντέχουμε γιατί είμαστε δίπλα δίπλα. Το σημαντικό είναι αυτό που συμβαίνει στο κέντρο — το Παραμύθι, που το ακουμπώ στο τραπέζι και γίνεται τροφή να τη λάβουμε.
Μόνο μέσα σ’ αυτή τη ζωτική σχέση, νομίζω πως μπορεί να μας δώσει τους χυμούς του· κάτι σαν αθάνατο νερό.
Κερνώ κι ένα ποτήρι κρασί. Έχουμε το Σώμα, ας λάβουμε και το αίμα.

Αγνή Στρουμπούλη

Παραμύθια
Το καρφί του Ναστραδίν Χότζα
Η Ψαροκεφάλη (Ζάκυνθος)
Ο καϋμός (Σκιάθος)
Η πλεξιδίτσα της ραφτοπούλας (Μεσσηνία)
Το χρυσό κουτί (Νάξος)
Το πετειναράκι (Χίος)
Ο πάππος και η μπάμπω (Μακεδονία)

Φιορεντίνος και Ντολτσέτα, της αγάπης παραμύθι

Φιορεντίνος και Ντολτσέτα

Βραδιά Αφήγησης στο Εργαστήρι της Παιδικής Ηλικίας με τον  Δημήτρη Β. Προύσαλη (για ενήλικους και παιδιά από 10 ετών).
«Φιορεντίνος και Ντολτσέτα, της αγάπης  παραμύθι».
Ένα λαϊκό παραμύθι με πηγές ιστορίες από τα ιπποτικά ρομάντζα του Μεσαίωνα και ζυμωμένο με την προφορική μυθοπλαστική παράδοση. Ένας μάγος και μια αρρώστια, ένας όμηρος καταδικασμένος και μια κόρη βασιλιά συναντιούνται σε μιαν αφήγηση με γρήγορο ρυθμό, συνεχή δράση και εναλλαγές συναισθημάτων. Ίντριγκες και αντιπαλότητες εξυφαίνουν εντάσεις  μιλώντας για έναν έρωτα κυνηγημένο και μαγεμένο που πάλεψε ενάντια στη λήθη και γιατρεύτηκε μέσα από το θρήνο, έχοντας τη δύναμη να ξαναγεννηθεί...
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013 και ώρα 8.30 μμ
Εργαστήρι Μελέτης της Παιδικής Ηλικίας
Ιωάννου Φιλήμονος 3 — πίσω από Πρεσβεία ΗΠΑ
Στάση ΜΕΤΡΟ Μέγαρο ή Αμπελόκηποι
Συμμετοχή 6 ευρώ (με ένα ποτήρι τσάι ή κρασί)
Κρατήστε θέσεις στο τηλ. 211-4051903

11.2.13

Η αισιοδοξία των παραμυθιών

Γράφει ο Δημήτρης Αβούρης, Επτά, Ελευθεροτυπία,
Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013 »»

Το παραμύθι δεν διακόπηκε ποτέ. Μια αόρατη δύναμη, ή καλύτερα η ορατή ανθρώπινη ανάγκη για επιβίωση κατ' αρχάς και ποιότητα ζωής στη συνέχεια, δεν το εγκατέλειψαν ποτέ.

Οι παράδεισοι, τεχνητοί πάντα, που υποσχέθηκε η καταναλωτική εποχή, δεν μπόρεσαν να το εξοντώσουν ή να το αντικαταστήσουν.

Απεναντίας επιβεβαίωσε τη διαχρονικότητά του, τις αξίες του, το ήθος του, την αναγκαιότητά του.

Το παραμύθι είναι από τη φύση του αισιόδοξο. Προετοιμάζει το μέλλον. Ενισχύει την πίστη, την ελπίδα. Επιβραβεύει τον αγώνα, το ήθος, την αξιοπρέπεια. Διακηρύσσει το σεβασμό. Βάζει στόχους, θέτει όρια, ανοίγει ορίζοντες. Νικά τα ανίκητα. Διδάσκει την επιμονή. Θέλει τον ήρωα με ψηλά το κεφάλι. Με όραμα, με θέλω. Θέλει και διακηρύσσει ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα. Γι' αυτό γίνεται ο αγώνας, γι' αυτό μάχονται οι ήρωες. Πάντα αισιόδοξοι. Στη μάχη δεν πας για να χάσεις.

Πώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, όταν τα παιδιά δεν γνωρίζουν τη λέξη, την έννοια «αισιοδοξία» (Ρωτήστε τα).

Τι διαταραχές γεννά η στέρηση της αισιοδοξίας;

Τι θλίψη και τελικά τι κατάθλιψη φέρνει η απαισιοδοξία;

Ο αισιόδοξος αγωνίζεται, ο απαισιόδοξος εγκαταλείπει. Ποιος έχει το δικαίωμα να μας στερεί την αισιοδοξία, σαν λέξη, σαν έννοια, σαν πραγματικότητα; Πρέπει να αντισταθούμε με κάθε τρόπο, διατυπώνοντας παντού το δικαίωμα για αισιοδοξία. Δίχως αισιοδοξία δεν εννοείται μέλλον.

Θριαμβεύει ο λόγος, όταν θριαμβεύουν οι ήρωες στα παραμύθια. Θριαμβεύει το κοινό, όταν βρίσκει τρόπους να εκφραστεί, να συμμετέχει στη ζωή με πράξεις. Θριαμβεύει η ζωή, όταν όλοι περνούν καλά και υποψιάζονται ότι μπορούν να ζήσουν καλύτερα.

Είναι αισιόδοξα τα παραμύθια γιατί είναι απλά. Είναι κατανοητά και αντιληπτά από όλους. Εχουν απαντήσεις για ό,τι μας προβληματίζει. Φέρνουν ισορροπία σε όποιον τα εμπιστευτεί. Δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν δίκαιο. Αντιστάθηκαν σε κάθε άδικο. Δεν πισωγύρισαν κανέναν. Δεν απογοήτευσαν, αντιθέτως γοήτευσαν τους πάντες. Δεν εκδικήθηκαν. Σωφρόνισαν με παραδείγματα. Νανούρισαν με αγάπη γιατί έχουν αγάπη και κατανόηση. Είναι αισιόδοξα γιατί το τέλος κάθε προσπάθειας είναι αίσιο. Η ηθική ικανοποίηση όσων προσπαθούν είναι το μέγα βραβείο.

Ό,τι κερδίζεται στην καθημερινότητα είναι το ταξίδι για την επιθυμία. Ζούμε και για επιβράβευση της στιγμής.

Ό,τι ξοδεύτηκε για τη νίκη, για την επιτυχή έκβαση, ξαναϋπάρχει. Με ό,τι όπλα αγωνιστήκαμε, θα ξαναγωνιστούμε. Μάθαμε να προχωράμε.

Είμαστε αισιόδοξοι. Υποχρεωτικά. Το αντίθετο σημαίνει αργός θάνατος. Οφείλουμε να αγωνιστούμε, για το κοινό αίσιο αφού δεν ζούμε μόνοι μας, αφού επηρεαζόμαστε από το κοινό καλό ή το κοινό κακό. Στα παραμύθια ο αισιόδοξος γεννά, ο απαισιόδοξος θάβει. Η επιλογή δική μας.